Racjonalizacja, którą mogą rozpoznać nawet osoby nietechniczne

Sieć jest cudem współczesnej technologii, łączącym osoby i informacje na całym świecie. Ale czy zastanawiałeś się kiedyś, jak to naprawdę jest skuteczne?

W tej publikacji na blogu rozłożymy to na nieskomplikowane, zrozumiałe wyrażenia, dzięki czemu każda osoba i każdy będzie mógł zrozumieć, jak działa ten wynalazek — i jak zmienił świat.

Jak powstała sieć

Nikola Tesla wprowadził pojęcie „światowego systemu Wi-Fi” w XX wieku. Stamtąd inni wizjonerzy, tacy jak Paul Otlet i Vannevar Bush, zaczęli opierać się na pomyśle z lat 30. i 40. XX wieku, projektując medialne bazy danych z możliwością przeszukiwania, które odegrały rolę odskoczni w torowaniu drogi do współczesnej sieci WWW.

Naukowiec z MIT, JCR Licklider, wpadł na pomysł w 1962 roku: „międzygalaktycznej sieci laptopów”, która umożliwiłaby komunikację na skalę światową.

To, co opisał Licklider, ostatecznie stało się obecną siecią. Niemniej jednak, aby tak się stało, naukowcy powinni zacząć od opracowania nowego technologicznego know-how: przełączania pakietów.

Przyjrzyjmy się teraz bliżej sposobowi przesyłania wiedzy przez Internet.

Przełączanie obwodów i przełączanie pakietów

Istnieją dwie główne techniki transportu informacji: przełączanie obwodów i przełączanie pakietów. Przełączanie obwodów jest porównywalne z nauką. Informacje są przesyłane w sposób ciągły, podobnie jak podróżni podróżujący ze sobą w wagonie treningowym.

Z drugiej strony przełączanie pakietów przypomina działanie pojazdów na autostradzie. Informacje są dzielone na mniejsze fragmenty identyfikowane jako pakiety, które mogą wybierać różne trasy, aby dotrzeć do swojej lokalizacji. Ta elastyczność pozwoli na znacznie skuteczniejsze i bardziej niezawodne przekazywanie wiedzy.

Jednak przełączanie obwodów i pakietów to nie jedyny sposób udostępniania informacji, ponieważ podobnie jak w autentycznym stylu życia, te środki transportu po prostu nie mogą się krzyżować, co może spowodować zbyt duży ruch w witrynie (pakiety informacji) na tej samej autostradzie (kanale). wykonać swoją pracę właściwie – i ewentualnie może w końcu nastąpić zatrzymanie.

We wczesnych latach siedemdziesiątych społeczność ARPA zajmująca się przełączaniem pakietów komputerów osobistych (w wyobraźni nazywana „ARPAnet”) rosła i łączyła się z innymi sieciami komputerów osobistych z przełączaniem pakietów w całym środowisku.

Ale było tylko jedno wyzwanie: komputery stacjonarne działające we wszystkich tych różnych sieciach laptopów lub komputerów nie mogły poprawnie komunikować się z jeszcze jednym. Nie było ani jednego, na całym świecie w Internecie. Na jego miejscu pojawiło się mnóstwo mini-internetów.

Aby zaradzić temu problemowi, badacze komputerów stworzyli protokół uchwytu transmisji (TCP) i protokół sieciowy (IP).

Wprowadzenie protokołu TCP/IP

TCP jest odpowiedzialny za dzielenie faktów na pakiety na jednym końcu transmisji i ponowne składanie pakietów ludzi na drugim końcu.

Dla porównania, IP odpowiada za formatowanie i adresowanie aktualnie wysyłanych pakietów informacyjnych. Dlatego każdy laptop-host w sieci WWW wymaga modułu IP: specjalnej etykiety numerycznej, która odróżnia jednego hosta od drugiego. Bez adresów IP pakiety informacyjne nie byłyby wyposażone tak, aby mogły dotrzeć do odpowiednich miejsc.

Po wzajemnym wdrożeniu protokół TCP/IP jest językiem interakcji w sieci WWW i był kluczem do wygenerowania sieci WWW społeczności obejmującej zdecydowanie cały świat.

Modne sieci TCP/IP wykorzystują 4 różne poziomy przesyłania informacji, a informacje te zawsze przechodzą z jednej warstwy do przyszłości.

1. Warstwa oprogramowania: odpowiedzialna za komunikację z komputerami PC, takimi jak przeglądarki internetowe i klienci poczty e-mail.
2. Warstwa transportowa: w której protokół TCP (Transmission Handle Protocol) wykonuje zadanie polegające na dzieleniu danych na pakiety (a po zamknięciu procesu ponownego składania faktów).
3. Warstwa online: dokładnie tam, gdzie protokół sieci WWW (IP) przypisuje szczegóły sprzętu i określa trasę, jaką będą podążać informacje.
4. Warstwa sieciowa: sprzęt fizyczny faktycznie przenosi informacje za pomocą przewodu, światłowodu, radia i tak dalej.

Aby mieć pewność, że wszyscy jesteśmy na tej samej stronie, pozwolę sobie na krótkie porównanie: wysyłanie informacji w sieci TCP/IP jest jak wysyłanie listu pocztą za pośrednictwem usług pocztowych.

• W warstwie oprogramowania tworzysz prawdziwy list, który chcesz wysłać.

• W warstwie transportowej możesz zapakować ten list w kopertę.

• W warstwie internetowej możesz napisać umowę z odbiorcą na kopercie tak samo doskonale, jak umowę zwrotną.

• I na koniec, w warstwie sieciowej możesz umieścić list w poczcie, aby pracownicy poczty mogli go wyprodukować.

Przełom w protokole TCP/IP w latach 70. umożliwił badaczom w latach 80. możliwość wysyłania wielu ekscytujących faktów niemal do wszystkich w sieci o zdecydowanie ogólnoświatowym zasięgu. Niemniej jednak w modnej sieci, którą znamy i lubimy obecnie, brakowało ogromnego elementu: Planet Extensive Web.

Jak powstała cała sieć WWW

Aż do lat 90-tych nie było żadnych stron internetowych ani rozległego Internetu, w którym można by je uzyskać. Wszystko zmieniło się za sprawą inżyniera programu Tima Bernersa-Lee, który w 1989 r. jako pierwszy zaproponował koncepcję globalnej sieci WWW. Pod koniec 1990 r. udało mu się skutecznie wprowadzić pierwszą stronę WWW o zasięgu ogólnoświatowym.

Misją Berners-Lee było stworzenie znacznie bardziej praktycznej sieci — sieci, która nie byłaby tylko siecią do wysyłania i uzyskiwania szczegółów, ale „siecią” danych, którą każda osoba korzystająca z Internetu mogła odzyskać. Aby to osiągnąć, musiał zdobyć kilka niezbędnych technologii, którymi są:

1. HyperText Markup Language (HTML) : Jest to standardowy protokół publikowania treści w sieci WWW. Można go wykorzystać do uporządkowania dokumentów tekstowych i multimedialnych, a także adresów URL pomiędzy dokumentami.
2. Jednolity identyfikator zasobów (URI) : Tak jak każdy komputer w sieci otrzymuje wyjątkowy identyfikator w postaci uchwytu IP, tak każdy przydatny zasób w witrynie Earth Large otrzymuje jedyny w swoim rodzaju identyfikator w postaci identyfikatora URI. Najbardziej rozpowszechnionym rodzajem identyfikatora URI jest Uniform Resource Locator lub URL (uważany również za „adres internetowy”).
3. Protokół przesyłania hipertekstu (HTTP) : protokół HTTP odpowiada za wysyłanie żądań i przesyłanie stron internetowych o zasięgu ogólnoświatowym. Kiedy wprowadzasz adres URL do przeglądarki internetowej, możesz w rzeczywistości inicjować polecenie HTTP w celu wyszukania i pobrania ogólnoświatowej strony internetowej określonej przez ten adres URL. W przypadku społeczności TCP/IP protokół HTTP jest składnikiem warstwy aplikacji, ponieważ określone cele — w szczególności przeglądarki internetowe i serwery witryn internetowych — wykorzystują protokół HTTP do komunikacji między sobą.

Cały świat Huge Net, jak zauważył Berners-Lee, jest tym, czego używamy, łączymy się i z czego uczymy się do dziś. Pomaga także w zrozumieniu, w jaki sposób jesteśmy w stanie spojrzeć w górę i uzyskać szczegółowe informacje, których szukamy — wyobraźmy sobie, że sieć WWW przypomina bibliotekę robotów.

Sieć WWW = Zrozumiano

Więc tak będzie działać internet. Pamiętaj tylko, że to tylko drapanie podłogi. Jeśli chcesz głębiej zagłębić się w zawiłości sieci, nasz gościnny robot Google zwykle jest do Twojej dyspozycji, aby pomóc Ci w podaniu znacznie większej liczby szczegółów.

Rozumiejąc podstawy sieci WWW i jej systemów, możesz w większym stopniu docenić moc elektryczną i prawdopodobieństwo, jakie kryje się w tym niezwykłym oprogramowaniu.

Uwaga redaktora: ten post został pierwotnie opublikowany w październiku 2014 r. i został zaktualizowany pod kątem wszechstronności.